Er bestaat een grote bereidheid bij verplegers en artsen om ernstig zieke baby's uit hun lijden te verlossen, blijkt uit een bevraging van UGent/VUB in alle acht neonatologe intensive care-units van Vlaanderen. De bevindingen lopen gelijk met eerder onderzoek in The Lancet.
 
Daarover schrijven de kranten van Mediahuis vandaag. Het onderzoek werd gepubliceerd in het tijdschrift Acta Paediatrica van deze maand.

De abortuswet laat toe dat zwangerschappen worden afgebroken als het kind een ernstige beperking heeft, zelfs tot net voor de bevalling. Na de geboorte is levensbeëindiging van de baby in ons land wettelijk niet toegestaan. Alleen in Nederland kan dat onder strikte voorwaarden. 

Taboe

"Het onderwerp is taboe en er wordt met grote omzichtigheid over gesproken", zegt onderzoeker Laure Dombrecht. "Het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Omdat het na de geboorte wettelijk niet meer mag, ervaren sommige neonatologen druk om al vóór de geboorte in te grijpen. Daarom heb ik ze allebei bevraagd in dezelfde studie."

Opvallend: verpleegkundigen staan meer open voor het toedienen van medicatie met het doel het leven van de baby te beëindigen (73,6%, tegenover 59,6% van de artsen). Dombrecht vermoedt dat artsen zich terughoudender opstellen omdat zij de eindverantwoordelijkheid dragen. Al kan ook de opleiding hier een rol spelen. Een andere hypothese is dat  verpleegkundigen ook iets meer openstaan voor actieve levens­beëindiging omdat ze de baby verzorgen en het lijden van dichterbij meemaken. Of dat artsen door hun wetenschappelijke achtergrond meer geneigd zijn om bepaalde situaties te 'objectiveren'.

Praktijk

Uit eerder onderzoek dat verscheen in The Lancet blijkt dat een meerderheid van de neonatologen in Vlaanderen voorstander is van een legalisering van actieve levensbeëindiging bij kinderen. Uit die nasporingen blijkt eveneens dat van de 253 overleden pasgeborenen (voornamelijk doodzieke baby's en prematuren) in 2000 en 2005 ook bij zowat zes op de tien gevallen de artsen beslisten om het leven te beëindigen.

Meestal betekende dat het stopzetten of niet opstarten van een behandeling, in 7% van de gevallen werd een dodend middel toegediend. Vaak gebeurde dat kort na de geboorte, als bleek dat het kind geen enkele levenskans had. Artsen die daartoe overgaan, werken in een juridisch vacuüm en riskeren zelfs vervolging. Daarom zijn ze volgens het onderzoek vragende partij voor wetgeving daarover.