De Internationale Dag van de Rechten van de Vrouw op 8 maart was een gelegenheid om vrouwelijke chirurgen te eren. De toegang tot dit beroep duurt zowat het langste in België: 9 tot 12 jaar studie. Een getuigenis.

"Ik besefte pas dat ik bijzonder aangetrokken was tot chirurgie toen ik mijn verplichte chirurgische stage liep. Dit beroep was als een openbaring. Ik voelde me onmiddellijk thuis in deze omgeving, zowel wegens de besloten sfeer van de operatiezaal als om de technische specificiteit, de schoonheid van de anatomie als mijn belangstelling voor spijsverteringspathologie."

"Ik houd van de specifieke zorg die wij de chirurgische patiënt kunnen geven door zijn anatomische pathologie uit te leggen met verklarende diagrammen. Voor mezelf vind ik het fijn om een zichtbaar en tastbaar probleem aan te pakken. Wat ik ook waardeer, is dat een patiënt opereren gelijk staat met zich op een bepaald moment volledig op hem te focussen. Ik houd van deze behoefte aan focus en precisie voor elke patiënt. Een patiënt die zichzelf in onze handen legt, is een patiënt die ons een onuitsprekelijk vertrouwen schenkt, en wij moeten ons ook van deze dimensie bewust zijn."

"Wat het combineren van mijn beroeps- en privé-leven betreft, zijn organisatie en beschikbaarheid de sleutel. Aangezien ik geen kinderen heb, heb ik nog niet ervaren hoe moeilijk onze flexibele werktijden kunnen zijn. Als onze patiënt een complicatie heeft op een dag dat wij niet oproepbaar zijn, geven wij daar uiteraard voorrang aan. Teamwerk stelt ons in staat situaties zo goed mogelijk te beheren en ook van vrije tijd te profiteren. Dit jaar ben ik weer een student aan het conservatorium. Het is van essentieel belang om andere interesses dan geneeskunde te cultiveren om een gezond levensevenwicht te hebben."

"De weg naar dit beroep heeft opofferingen van me gevergd. Ik weigerde vaak activiteiten omdat ik moest studeren. Het assistentschap is lang, met soms eindeloze dagen. Ik herinner me mijn eerste nacht als assistent toen ik de operatiezaal verliet om 6 uur de volgende dag. Mijn vader was erg bezorgd om mij, maar nu is hij eraan gewend! Opofferingen horen bij het werk. 's Nachts opstaan, heen en weer naar het ziekenhuis, een feestje missen als je dienst hebt. Mijn familie en vrienden weten dat dit deel kan uitmaken van mijn beperkingen en dat het uiteindelijk geen echte problemen oplevert."

"De participatie van vrouwen in de chirurgie ligt nog steeds veel lager dan die van mannen. Het beroep van chirurg heeft altijd aan mannen toebehoord. Vandaag is de kloof nog steeds duidelijk. Op een recente bijeenkomst bijvoorbeeld van digestieve chirurgen waren er 9 mannen en ikzelf. Praktisch gezien is voor sommige handelingen kracht nodig, maar het gaat vooral om training en uithoudingsvermogen."

"Toch komt er verandering door de vervrouwelijking van de geneeskunde, waardoor het aantal vrouwelijke assistenten in de chirurgische takken sterk toeneemt. Dus zullen we waarschijnlijk over een paar jaar een evenwicht bereiken. Ik ben blij dat ik samen met mijn collega's kan bijdragen tot de vervrouwelijking van ons chirurgisch team, want ik ben er zeker van dat dit positieve resultaten zal opleveren! Ik heb problemen wanneer patiënten mij verwarren met hun hoofdverpleegkundige of wanneer zij mijn assistent naast mij benaderen en denken dat hij hun chirurg is. Ik neem het hen niet kwalijk, reflexen veranderen wel met de tijd!"

"Ik ben erg blij dat ik dit beroep uitoefen. Het is erg bevredigend, want geen dag is dezelfde als de vorige. Het moeilijkste is om verantwoordelijkheid te dragen die soms erg zwaar is. Maar als je een patiënt met een operatie hebt kunnen verlossen, voel je een gevoel van opluchting en dat is ook goed voor jou persoonlijk."

"Mijn advies aan alle vrouwen die in de chirurgie willen gaan, is dat ze er zeker van moeten zijn dat ze een baan met een grote verantwoordelijkheid kunnen en willen verdragen, vertrouwen  hebben in hun keuze en kunnen doorzetten. Er is plaats voor iedereen!"

Dr. Wendy Pamart - Algemeen en Digestief Chirurg aan het Centre Hospitalier Régional Sambre et Meuse